De Mount Rinjani beklimming

De Mount Rinjani beklimming... Deze verdient een reisverslag op zich...

Dag 1

Onze wekker stond om 4:30 en om 5:00 kwam de gids ons ophalen uit ons hostel om 2 uur naar het dorpje onderaan de berg te rijden op ongeveer 400 meter hoogte. Hier kregen we ontbijt - banana pancake, en daarna een briefing welke route we zouden gaan lopen. We vertrokken rond 8:00 uur de berg op. Het begon eigenlijk al gelijk vrij steil omhoog en na al ruim 5 maanden helemaal niets aan enige vorm van sport gedaan te hebben waren we (ik vooral) al vrij snel buiten adem. We liepen met 10 mensen + onze guide en de 'dragers'. De dragers dragen alle spullen en hebben zo'n 30 à 40 kilo aan tentjes, matjes, slaapzakken, borden, bekers, pannen, eten & drinken bij hun. We hadden echt diep respect voor ze, ze klimmen 6 dagen per week op een hoog tempo de berg op, op teenslippers of barefoot.. Ik had bergschoenen en een jas gehuurd en na al een uur begon ik de blaren te voelen, nadat ik onze enige 2 blarenpleisters had opgedaan, voelde ik ze nog steeds. We bedachten ons dat ik beter zo lang mogelijk ook op mijn teenslippers kon lopen aangezien we nog bijna 3 dagen te gaan hadden. Ik had na zo'n 3 uur al een moment van 'waar ben ik aan begonnen?', ik was er al vrij klaar mee, ik was al moe, mijn rug begon pijn te doen, slippers waren ook niet ideaal en ik liep achteraan de groep waardoor ik het gevoel had dat ik de top sowieso niet ging halen. En dan moest ik nog 2,5 dag.. Het idee kwam dan ook al in mijn hoofd op om al terug te gaan nu het nog vrij makkelijk kon, maar ik wilde niet zo snel al opgeven en ben toch doorgegaan. Bart liep vrolijk door en had nergens last van, hij probeerde me op te beuren en uiteindelijk lukte dat ook wel. We kregen een lekkere lunch, noodlesoup, rijst & verse ananas. Na de lunch ging het eigenlijk een stuk beter. De gids had een stok gemaakt voor mij en een aantal mensen, die hielp wel om wat meer grip te krijgen en je soms aan op te trekken. Ook liep ik toen soms vooraan of ergens in het midden, wat je gelijk het gevoel geeft dat je niet 'de langzaamste bent die het misschien niet gaat redden'. De knop was ook redelijk omgegaan naar 'gewoon doorlopen', alsnog was het echt echt echt heel erg zwaar. Het eerste stuk was eigenlijk door een soort jungle-achtige omgeving, daarna kwam een stuk met allemaal rotsen met zand erop waarop iedereen op uitgleed (ik liep ondertussen nog steeds op mijn slippers), en daarna kwam er nog een stuk met rotsen waar je echt overheen moest klimmen. Uiteindelijk waren we na ongeveer 8 uur lopen en dus ongeveer 2200 meter hoger, rond 17:00 uur op 2641 meter. Hier aangekomen konden we genieten van het onwijs mooie uitzicht terwijl het eten voor ons werd klaargemaakt. Ook maakten ze een kuiltje waar je je behoeften in kunt doen. Op deze hoogte was het al erg koud dus ik ben in mijn tentje gaan liggen, met zicht op de ondergaande zon. Mijn spieren begon ik al redelijk te voelen en we zijn dan ook na het eten gelijk gaan slapen in de hoop dat de spierpijn de volgende morgen mee zou vallen..


Dag 2

We dachten van te voren dat dag 2 de minst zware dag zou zijn. We hoorden dat het totaal 5,5 uur lopen was met een stop tussendoor bij het meer en de hotsprings om te zwemmen. Appeltje eitje. Dit bleek toch niet zo makkelijk te zijn als we dachten. De afdaling van basecamp 1 duurde zo'n 3,5 uur en ging recht naar beneden over grote rotsen. Het was echt een soort spel om te kijken waar je je voeten en handen kon plaatsen. 1 meisje was ook uitgegleden en het scheelde niet veel of ze was de afgrond ingevallen. Later vertelde de gids ook dat er iemand dicht bij die plek was overleden door een val in de afgrond. Eenmaal aangekomen bij het meer konden we daar even zwemmen en het vuil van ons afspoelen om vervolgens een half uurtje te relaxen in de hotsprings. Op dat moment had ik het besef dat we nog niet op de helft waren en zag ik op tegen wat er nog komen ging. Maar het maakte dus het niet meer uit of ik terug of juist verder zou gaan. Mijn tweede moment van 'waar ben ik aan begonnen'. Toen kwamen ook mijn eerste tranen waarvan ik dacht 'nee, niet nu al..' Nadat ik met mijn stiekeme tranen mijn lunch heb opgegeten, heb ik een soort knop omgezet. De middag ging eigenlijk vrij goed. Het was een erg lange klim van weer zo'n 4 uur. Maar toen we eenmaal bij basecamp aankwamen, verkochtten ze daar tot onze verbazing ineens koude Bintang biertjes, cola en koekjes! Uiteraard voor veelste veel geld maar meer dan waard.

Het was erg koud bij ons basecamp dus ik ben toen lekker mijn slaapzak in gekropen en had vanuit ons tentje uitzicht op de top waar we de volgende morgen naartoe zouden moeten, en ook over de krater en het meer. Het was prachtig! Na het diner in ons tentje zijn we snel in slaap gevallen.


Dag 3

Om 2:00 uur werden we wakker gemaakt - Hello, are you awake? We leave in 30 minutes! Na wat koekjes en thee als ontbijt vertrokken we dus met de groep (1 meisje bleef bij basecamp) om 2:30 met alle warme kleding aan die we hadden op weg naar de top. We waren ondertussen op 2639 meter en moesten naar de 3726 meter. Het was uiteraard pikkedonker en er stond een harde koude wind. Het eerste deel/uur van de weg naar de top is steil en bestaat voornamelijk uit los, vulkanisch zand. Bij elke 2 stappen die je zet, zak je er vanzelf weer 1 terug, letterlijk. Het tweede deel is iets 'makkelijker', geen los zand meer maar rotsen, een soort van opluchting. Dan na weer een uur versmalt de bergkam zich tot zo'n anderhalve meter breed, aan beide kanten van je is een diepe afgrond en wordt de berg weer steiler.. Fuck, en weer dat zelfde verdomde zand waar je in terugzakt.. Het laatste stuk van de beklimming is begonnen. Van meerdere mensen hadden we al gehoord dat deze laatste 600 meter het zwaarste stuk is van al die 3 dagen.. En geloof me, dat was het ook. Je bent al 2 dagen aan het lopen en dan nog die top die je wilt bereiken.
Je benen willen niet meer en het liefst wil je gewoon gaan zitten.. Je ziet ook mensen zitten tegen de rotsen aan, huilend en schuilend voor de wind, en een aantal van deze mensen hadden het waarschijnlijk opgegeven en waren aan het wachten voor de zonsopkomst. Dus stapje voor stapje.. proberen om in iemands spoor te lopen, niet naar de top kijkend want die kwam niet dichterbij, er kwam echt geen einde aan.. Voor en achter je een stroom met lichtjes van mensen die allemaal hetzelfde doel hebben; de top bereiken.
Ik wist niet wat ik erger vondt, de blaren, de spierpijn, mijn benen die niet meer willen, het warm & koud tegelijk hebben of de afstand die je voor je zag en niet korter leek te worden. Hier had ik dus mijn zoveelste moment van 'waar ben ik aan begonnen' en ik had het gevoel dat ik niet meer kon.. Shit, daar kwamen de tranen weer, ik kon ze niet tegenhouden. Bart en ik liepen op dat moment nog samen en de groep was allemaal op zijn eigen tempo gaan lopen. Ik heb oordopjes met muziek ingedaan, in Bart zijn voetstappen gaan lopen en toch doorgelopen.. Na totaal 4 uur lopen kwamen we aan op de top!! Ik zag de rest van onze groep staan en ja.. weer huilen, maar nu van blijdschap dat we dit gehaald hebben.. Dit gevoel was zo machtig, we hebben het gewoon gedaan!! Wauw.. En dan dat uitzicht.. Aan de ene kant de zonsopgang, aan de andere kant de vulkaan die rustig aan roken is, ook konden we Bali zien, en de Gili islands - waar we die avond naar toe zouden gaan, wat keek ik uit naar het moment dat we daar zouden zijn. Na uiteraard genoten te hebben van het uitzicht, wat foto's te hebben gemaakt en een zoveelste energiereep naar binnen te hebben gewerkt, kon de afdaling beginnen.

Het afdalen was eigenlijk nog wel soort van leuk, het vulkanische zand was nu juist een voordeel, aangezien je er nu bij elke stap er gratis 1 bij kreeg! Dat ging een stuk sneller en we waren dus ook binnen 2 uur weer bij ons basecamp. Hier kregen we hét ontbijt van Indonesië; banana pancakes. Na even heerlijk opgewarmd te zijn door de zon moesten we weer verder om terug naar het dal te lopen.
De terugweg is vermoeiend, maar zeker niet zo vermoeiend als de weg naar de top. Weer klimmend over gladde stenen, naar beneden lopend, kreeg heel de groep last van zijn voeten, blaren, knieën, bovenbenen of andere kwaaltjes. Na nog zo'n 8 uur, dus totaal 14 uur deze dag, waren we uiteindelijk weer in het dorpje! Yes!!

Het was een unieke ervaring, het zwaarste wat we ooit hebben gedaan, een fysieke én mentale uitdaging, iets wat ik ook zeker nooit meer ga doen maar ook zeker nooit meer ga vergeten!